18 december 2023

De kleine deugden - Gouden bruiloft Danielle en Ivo

DE KLEINE DEUGDEN                                                                              18.12.23

Goeie avond. 1973. 2023. 50? Danielle en ikzelf heten jullie vanavond bijzonder welkom. Dat doen we van harte en, zoals je ons kent, met een heuse toespraak gelet op dat gedenkwaardige getal 50. Dat is altijd makkelijker gezegd dan gedaan. Het schijnt dat Hannah Arendt voordat ze iets ging zeggen zich altijd de vraag stelde of het een verbetering was op de stilte. En uit een heel andere hoek (niet die van Danielle) kwam de suggestie om het niet te lang, niet te melig en zeker niet te saai te houden. Om die reden hebben we ook inspiratie gebladerd in boeken onder meer in De kleine deugden, Le piccole virtu, van de Italiaanse schrijfster Natalia Ginsburg. Het zou ook de titel kunnen zijn van dit stuk: De kleine deugden.

50 is in filmtaal een ‘long métrage’. De begingeneriek zag er zo uit. We zijn wettelijk gehuwd op 22 december 1973. De toenmalige schepen van dienst oogde somber en ze moet er absoluut geen goed oog in hebben gehad want we kregen het hele uitgebreide hoofdstuk over ‘de echtscheiding’ te horen. Heel anders ging het er aan toe in de Sint Lambertuskapel aan het Arenbergkasteel. Kerkelijk werden we getrouwd op een bitter koude kerstavond door Roger Lenaers, geëngageerd jezuïet en vriend voor het leven.1973? Toegegeven. We hadden er op dat moment absoluut geen besef van dat we zoveel jaar later hier vandaag samen met jullie zouden staan om die ‘50’ te vieren.

DEEL 1. Thuiskomst. Het huis ontstaat, de tafel neemt plaats, wij veroorzaken elkaar. 50 jaar vormt een oceaan van verhalen waarin twee kronieken als kringen in het water uitdeinen. De eerste cirkel is teweeg gebracht door Danielle en ikzelf waarbij we het huwelijk zien zoals het is: universeel in zijn vorm en particulier in zijn uitdrukking. Niet meteen de jaren staan voorop maar wel de repetitieve kadans van de dagen die onze gevoeligheid oneindig kunnen verfijnen. Of de herhaling in de betekenis van wat is en is geweest iets nieuws maken.  Waarbij we vaststellen dat menselijke relaties elke dag moeten worden herontdekt en heruitgevonden in een leven dat tegelijk zo groot en zo klein kan voelen maar bovenal wonderlijk en liefdevol. Stijl dat ene vers van Edna St Vincent Millay: I know I am but summer to your heart and not the full four seasons of the year. Dag Danielle. De tweede cirkel wordt gevormd door de familie: eerst waren er onze zonen Bram en Arnout, die ontmoeten op hun beurt Maissa en Nele, onze schoondochters, en tenslotte rondden drie kleinkinderen dit voorlopige verhaal af: Tuur, Sam en Fien. Kinderen hebben behoefte aan zowel spiegels als ramen op de wereld. En wij dienen er te zijn om steun te verlenen, onze kinderen moeten weten dat ze niet aan ons toebehoren maar wij aan hen. Misschien is de enige echte mogelijkheid om hen te helpen bij het zoeken naar een roeping dat we zelf een roeping hebben: diepe liefde voor het leven brengt immers liefde voor het leven voort! Voor jullie klinkt ‘Precies goed’ van Babs Gons: Soms wil je dat de aarde je op de wang kust en fluistert het is omdat jullie zo ontzettend mens zijn, niet te veel, niet te weinig, gewoon genoeg mens!

Deel 2. De wereld die ons omringt en die mee bepaalt wie we zijn. En die wereld is, zeker in deze dagen, gemarkeerd door bijzonder veel kwetsuren en littekens. De wereld is dan wel verminkt maar we moeten proberen om de blik ook te richten op de aanwezige schoonheid door empathie en verlichting.

Voor dat trachten zijn een aantal wegwijzers voorhanden. Zo is er Hannah Arendt die vooropstelt dat deugdzaamheid niet in meningen schuilt maar in het handelen. Er is Jean Birmbaum die in ‘le courage de la nuance’ verdedigt dat er vandaag niets radicaler bestaat dan de nuance. Er is cultuur en kunst, dé bruggenbouwer naar de wereld. Kunst laat immers toe om buiten de gevestigde kaders het menszijn te bevragen, te vormen en te verbeelden. En er is die o zo noodzakelijke empathie, dat inleven en mede voelen met de mensen die struikelen op onder meer sociaal of medisch vlak. Reden waarom we jullie vragen om een gift over te maken aan het Rondoufonds voor Duchenneonderzoek of aan Compagnie Tartaren. Je verandert daarmee niet de wereld, maar wellicht wel iemands wereld.

Deel 3. De essenties of de kleine deugden? Achter het eigenlijke waarom van dit feest gaat een vaststelling schuil namelijk dat al het stille, ongeziene, prachtige proberen van zoveel mensen, ook van jullie, elke dag weer, zeer ontroerend is. Vooral dat hebben we met elk van jullie, op een persoonlijke manier, ervaren. De quote op de uitnodiging verwijst daar naar: Er is zoveel te leven, zoveel te delen. Te delen? Ziezo klaar toch! Want dat maakt precies het feestelijk karakter van vanavond uit: het wederzijds betekenis geven aan elkaar in dat waardevol project dat ‘leven’ heet.

De eindgeneriek. Onze waardering gaat naar het team van M Leuven, naar de directie Peter Barry, naar eventcoördinator Sien Hamelryck, naar Mireille Robbe voor het ontwerp van logo en uitnodiging en naar Laura Massa van Convento Food.

En nu is het wellicht tijd voor het echte feest stijl Arthur Rimbaud : Un festin ou s’ouvraient tous les coeurs, ou tous les vins coulaient.

Lieve Ivo en Danielle, zo hard bedankt om aan het Rondoufonds te denken. Steeds weer.  Zoveel liefde voor de medemens, ongezien.